Wyższa płaca dla dyrektora instytucji kultury

Dotychczas obowiązujące jednolite zasady dotyczące tzw. likwidacji kominów płacowych, czyli ograniczania wysokości wynagrodzenia osób zarządzających państwowymi i samorządowymi jednostkami organizacyjnymi i osobami prawnym, ustalone w tzw. ustawie kominowej – ustawie z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. z 2015 r. poz. 2099 ze zm.) uległy zasadniczej modyfikacji w związku z wprowadzeniem od września br. całkowicie nowej ustawy z 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami. Obecnie mamy więc do czynienia z dwiema „ustawami kominowymi” – jedną, dotychczasową, nadal obowiązującą państwowe i samorządowe osoby prawne i inne jednostki organizacyjne spoza sfery urzędowej i drugą, regulującą zasady wynagradzania zarządów, rad nadzorczych i pozostałych organów spółek których dominującym lub jedynym udziałowcem albo akcjonariuszem jest Skarb Państwa, państwowa osoba prawna, albo samorząd.

Jednak zmiany dotknęły nie tylko sferę podmiotową, gdyż doszło do modyfikacji niektórych przepisów ustawy kominowej z 2000 r. Przede wszystkim zmianie uległ art. 8 pkt 2 ustawy kominowej, ustalający wysokość maksymalnego wynagrodzenia samorządowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, które nie są jednocześnie spółkami komunalnymi lub spółkami do których stosuje się przepisy ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń z 2016 r. Tym samym zmiana ta dotyczy także dyrektorów, zastępców dyrektorów i głównych księgowych instytucji kultury zarządzanych przez samorządy.

Kwoty określone w ustawie kominowej zawsze były kwotami maksymalnymi, a to oznacza, że skalkulowanie wynagrodzenia poniżej poziomu ustawowego jest dopuszczalne, a nawet w niektórych przypadkach – pożądane przez organizatora. Tym samym, jeżeli poziom wynagrodzenia został ustalony według starych przepisów, na poziomie niższym (maksymalnie 3-krotności przeciętnej płacy według wskaźnika GUS), to może on być nadal utrzymany i będzie to zgodne z prawem. Rzeczą pracodawcy jest bowiem określanie płac i zatrudnianie pracowników.