Różnicowanie płac na takich samych stanowiskach a dyskryminacja

Jeżeli kwota wynagrodzenia mieści się w granicach wskazanych w tabeli płac dla poszczególnych pracowników (kategorie zaszeregowania i „widełki” płacowe są te same), to nie ma powodów, dla których pracodawca musiałby ustalić w umowach o pracę identyczne wynagrodzenia dla wszystkich pracowników zatrudnionych na podobnych stanowiskach.

Kodeks pracy przewiduje bowiem, że wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności:

• rodzajowi wykonywanej pracy i

• kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu,

a także uwzględniało nie tylko ilość, ale również jakość świadczonej pracy. Tym samym zróżnicowanie płac jest niekiedy nawet konieczne – ale tylko w oparciu o obiektywne przyczyny.

Zgodnie z Kodeksem pracy nie jest naruszeniem zasady równego traktowania sytuacja, w której pracodawca różnicując wynagrodzenia pracowników wykaże, że kierował się obiektywnymi powodami. Dyskryminacja w wynagradzaniu pracowników zachodzi dopiero wówczas, gdy wynagrodzenie to dostrzegalnie odbiega od wynagrodzenia innych osób wykonujących pracę jednakową lub pracę o jednakowej wartości (wyrok SN z 7 kwietnia 2011 r., I PK 232/10, OSP 2013/2/21).

„Takie samo (jednakowe, identyczne, bez zróżnicowania) potraktowanie pracowników znajdujących się w odmiennej sytuacji faktycznej i prawnej może oznaczać naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu. „Wszystkim po równo” nie jest tożsame z respektowaniem zasady, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków” – wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 11 kwietnia 2006 r. (I PK 171/05, OSNP 2007/7-8/94).

Podstawa prawna: art. 78 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).