Wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony musi być uzasadnione (art. 30 § 4 Kodeksu pracy). Wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecności pracownika spowodowane chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca będzie w stanie wykazać związek nieobecności z naruszeniem jego istotnych interesów (wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 2001 r., I PKN 449/00).
W orzecznictwie podkreśla się, że sprzeczne z celem stosunku pracy jest jego utrzymywanie wtedy, gdy pracownik nie może wykonywać przyjętych na siebie obowiązków, sytuacja taka występuje zaś w przypadku częstych i długotrwałych absencji pracownika spowodowanych chorobą (postanowienie Sądu Najwyższego z 29 marca 2005 r., II PK 30/04).
Podkreśla się także, że nieprzewidziane, długotrwałe i powtarzające się nieobecności pracownika w pracy, wymagające podejmowania przez pracodawcę działań natury organizacyjnej (wyznaczenia zastępstw) i pociągające za sobą wydatki na zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych lub innych osób na podstawie umów zlecenia, są uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, chociażby były niezawinione przez pracownika i formalnie usprawiedliwione (wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997 r., I PKN 422/97).
