Ustalamy przychód z wykonania niezakończonej usługi

Spółka wykonuje roboty budowlane, umowy zawierane są na okres pow. 6 mies. i są rozliczane etapami – po każdym etapie jest podpisywany protokół odbioru). Jednostka ujmuje  przychody w momencie sprzedania danego etapu (zgodnie z datą sprzedaży na fakturze, która odzwierciedla zakończenie danego etapu – protokół odbioru jest czasami podpisany kilka dni później). W momencie wykazania przychodu za dany etap koszty dotyczące tego etapu są przenoszone na konto „Koszty wytworzenia sprzedanych usługˮ.  Nie korzystamy z żadnych współczynników w stosunku do postępu prac. Czy ten sposób rozliczania spółki jest prawidłowy? Ustawa o rachunkowości nie przewiduje uproszczeń w zakresie wyceny umów długoterminowych. Aby ustalić przychód z wykonania niezakończonej usługi za dany okres sprawozdawczy, jednostka musi zastosować odpowiednią metodę pomiaru stopnia zaawansowania usługi.

Przychody z wykonania niezakończonej usługi, w tym budowlanej, które osiągane są na podstawie zawartej umowy w okresie realizacji przekraczającym 6 miesięcy, wykonanej na dzień bilansowy w istotnym stopniu ustala się na dzień bilansowy proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi – jeśli można wiarygodnie ustalić stopień zaawansowania, a także przewidywane całkowite koszty wykonania usługi za cały czas jej realizacji.

Ustawa o rachunkowości (art. 34a ust. 2) wskazuje następujące metody mierzenia stopnia zaawansowania usługi:

• udział kosztów poniesionych od dnia zawarcia umowy do dnia ustalenia przychodu w całkowitych kosztach wykonania usługi,
• liczba przepracowanych godzin bezpośrednich wykonania usługi,
• obmiar wykonanych prac,
• inna metoda.

Przychody z wykonania niezakończonej usługi, w okresie od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego – po odliczeniu przychodów, które wpłynęły na wynik finansowy w ubiegłych okresach sprawozdawczych – ustalamy proporcjonalnie do stopnia jej zaawansowania.

Rezerwy gwarancyjne zależą od polityki rachunkowości. Jednostki dokonują biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w wysokości prawdopodobnych zobowiązań przypadających na bieżący okres sprawozdawczy, wynikających w szczególności z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych, a także przyszłych świadczeń wobec nieznanych osób, których kwotę można oszacować w sposób wiarygodny, mimo że data powstania zobowiązania nie jest jeszcze znana, w tym z tytułu napraw gwarancyjnych i rękojmi za sprzedane produkty długotrwałego użytku. W zakresie uproszczeń pod kątem rezerw na gwarancje ustawa nie przewiduje uproszczeń.