Kupując samochód na potrzeby jednostki publicznej, jego wartość należy wykazać w księgach rachunkowych. Ewidencji podlegają również dodatkowe koszty związane np. z ubezpieczeniem auta (AC, NW), jego rejestracją czy też zakupem paliwa. Część z tych wydatków będzie stanowiła osobny koszt, a część powiększy wartość początkową środka trwałego.
To, czy dany wydatek zwiększy wartość początkową środka trwałego czy też będzie stanowił osobny koszt zależy od tego czy bez owego elementu samochód będzie mógł samodzielnie spełniać swoją funkcję, a więc będzie kompletny i zdatny do użytku.
Ustawa o rachunkowości określa bowiem, że tylko aktywa spełniające takie cechy są uznawane za środki trwałe. Do tej definicji odwołuje się również rozporządzenie w sprawie szczególnych zasad rachunkowości jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych .
Analizując to, czy samochód może spełniać swoją funkcję, a więc może być dopuszczony do ruchu należy odwołać się do przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Stanowi ona, że dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe.
Wynika z tego, że wartość początkową środka trwałego należy powiększyć o koszty rejestracji, gdyż bez niej samochód w ogóle nie mógłby być legalnie użytkowany.
Wydatki na dodatkowe ubezpieczenie nie stanowią natomiast kosztów związanych samym zakupem auta, lecz jego późniejszą eksploatacją, a więc nie powinny powiększać wartości początkowej środka trwałego. Podobnie jest z zakupem dodatkowego paliwa.
O ile można zastanawiać się nad powiększeniem wartości początkowej środka trwałego o koszt benzyny na „pierwszy rozruch”, o tyle już późniejsze dopełnienie baku nie jest czynnością bez której środek trwały w momencie zakupu nie będzie zdatny do użytku.
Podstawa prawna:
- Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 330).
Karol Zawadzki, specjalista ds. finansów publicznych
Zobacz także:
