Zaliczka na podatek pracownika dojeżdżającego do pracy z innej miejscowości

Płatnikiem jest zakład pracy, a więc osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która dokonuje wypłaty na rzecz pracownika świadczeń ze stosunku pracy, a także wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego, jeżeli jest do tego uprawniona w danym roku kalendarzowym. Zadaniem płatnika jest obliczanie, pobieranie z dochodu podatnika oraz wpłacanie w ustawowym terminie podatku w formie miesięcznych zaliczek. Zaliczkę ustala się na zasadach ogólnych, tj. według stawek z tabeli progresywnej skali podatkowej. Stawki są dwie – 18 i 32%, w zależności od wysokości dochodu. Podstawę opodatkowania stanowi dochód, a

Wzór na obliczenie dochodu: D = P – Sk – kup

gdzie:

D – dochód

P – przychód

Sk – składki na ubezpieczenia społeczne pobrane przez płatnika, w części finansowanej przez ubezpieczonego

kup – miesięczne koszty uzyskania przychodów

Przychodem jest tu suma wszystkich wypłat dokonanych na rzecz pracownika w miesiącu, za który zaliczka jest ustalana. Jako przychód uznaje się wypłacone lub pozostawione do dyspozycji pracownika pieniądze lub wartości pieniężne. Pozostawienie do dyspozycji oznacza, że pracodawca był w danym dniu (zwykle jest to dzień oznaczony jako termin wypłat) przygotowany do rozliczenia pensji, tj. zarówno finansowo, jak i technicznie, poprzez sporządzenie listy płac, a pracownik w tym dniu nie pobrał swojej należności, czyli w ten sposób nią zadysponował. Zwykle z pozostawieniem do dyspozycji mamy do czynienia w przypadku wypłat gotówkowych (np. w kasie firmy). Jeżeli pracownik wyraził zgodę na przelew wynagrodzeń na wskazane konto bankowe, to pracodawca powinien złożyć dyspozycję w banku odpowiednio wcześnie, by wynagrodzenie na rachunek pracownika wpłynęło w dniu przyjętym w firmie jako termin wypłat wynagrodzeń.

Orzecznictwo stawia na dzień wpływu pieniędzy na konto pracownika (wyrok WSA w Szczecinie z 22 listopada 2007 r., sygn. I SA/Sz 538/07). Jednak niektóre ograny podatkowe są bardziej pragmatyczne i stoją na stanowisku, że tym dniem jest zejście środków z rachunku pracodawcy. Jest to o tyle uzasadnione, że faktycznie pracodawca jest w stanie ustalić tę datę. W przeciwnym razie musiałby od każdego pracownika domagać się informacji o dniu uznania na jego indywidualnym rachunku, co jest w zasadzie niemożliwe do zrealizowania, szczególnie w  kilkudziesięcioosobowej firmie. Trzeba więc pilnować terminów wypłat pensji i odpowiednio wcześnie przygotować przelew, aby środki znalazły się u pracownika planowo, np. ostatniego dnia miesiąca.