Uproszczono zasady funkcjonowania zawodów artystycznych w Polsce

Podstawą zatrudnienia artysty w instytucji kultury ma być jego talent i umiejętności. Dodatkowym uproszczeniem jest, żeby zasady zatrudnienia artysty określał po prostu Kodeks pracy. Począwszy od 30 listopada 2015 r. ustawodawca uelastycznił warunki zatrudnienia artystów poprzez:

• zniesienie uprawnienia ministra kultury do określania w rozporządzeniu wymagań kwalifikacyjnych uprawniających do zajmowania określonych stanowisk w niektórych instytucjach kultury (dla których organizatorem jest administracja rządowa lub jednostki samorządu terytorialnego),
• zrównanie sytuacji prawnej osób zatrudnianych przy tego samego rodzaju pracy w różnych instytucjach kultury poprzez wprowadzenie definicji legalnej pracownika artystycznego oraz uniezależnienie nabycia tego statusu od miejsca zatrudnienia – autorzy nowelizacji wskazali, że przed nowelizacją tylko osoby zatrudnione w artystycznych instytucjach kultury mogły go uzyskać, a np. aktor, muzyk zatrudniony w domu kultury czy reżyser, scenograf w muzeum już nie.

Definicja ta uwzględnia specyfikę działalności w dziedzinie filmu i innych sztuk audiowizualnych. Twórców z tej dziedziny wpisano do katalogu działalności twórczej o charakterze artystycznym – obok teatru, muzyki i tańca. W dziedzinie filmu, jak i innych sztuk audiowizualnych nie ma sezonów artystycznych i planów repertuarowych (a więc nie spełnia to warunków uznania za klasyczną instytucję artystyczną). Autorzy nowelizacji nie mieli jednak wątpliwości, że dla prawidłowego wykonywania zadań instytucji kultury konieczne jest umożliwienie zatrudniania przez nie pracowników–artystów. Dlatego zaproponowali, aby pracownicy artystyczni mogli być zatrudniani także w tych instytucjach kultury, które nie funkcjonują na podstawie sezonu i repertuaru. A w sprawach nieuregulowanych w ustawie do pracowników instytucji kultury będą po prostu miały zastosowanie przepisy Kodeksu pracy.