W informacji o urlopie w świadectwie pracy należy wyszczególnić dni i godziny urlopu (z wyodrębnieniem urlopu na żądanie), jak i wypłacony ekwiwalent. Można także – choć nie ma takiego obowiązku – odnotować fakt przeniesienia urlopu do wykorzystania w trakcie kolejnej umowy o pracę.
W przypadku ustania stosunku pracy należy zamieścić informację o urlopie w świadectwie pracy. W ust. 4 pkt 1 świadectwa podaje się dni i godziny wykorzystanego urlopu oraz liczbę dni i godzin, za jakie wypłacono ekwiwalent urlopowy. Wyodrębnia się także dni i godziny urlopu na żądanie. Dotyczy to jedynie urlopu z roku kalendarzowego, w którym zatrudnienie ustało. Nie podaje się więc niewykorzystanego urlopu z poprzednich lat.
Zapis w świadectwie pracy (ust. 4 pkt 1):
„wykorzystał(-a) urlop wypoczynkowy w wymiarze: 7 dni (56 godzin), w tym: 1 dzień (8 godzin) urlopu na żądanie, wypłacono ekwiwalent pieniężny za 2 dni urlopu (16 godzin)”.
Wpisując urlop w świadectwie pracy, odnotowuje się jedynie urlop wypoczynkowy. Inne urlopy, np. szkoleniowy lub z tytułu niepełnosprawności, wykazuje się w ust. 4 pkt 9 świadectwa. Taka zasada obowiązuje pomimo faktu, że np. urlopu niepełnosprawnego udziela się na takich samych zasadach, jak zwykłego urlopu wypoczynkowego. Urlop niepełnosprawnego to w zasadzie nic innego jak zwiększenie o 10 dni zwykłego urlopu wypoczynkowego. Jednak w świadectwie oba te urlopy wpisuje się w osobnych rubrykach (ust. 4 pkt 1 i ust. 4 pkt 9).
Przykład:
Pracownik niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym ma prawo do 26 dni urlopu podstawowego i 10 dni urlopu dodatkowego – razem 36 dni urlopu. Wykorzystał 15 dni. Przepisy nie przesądzają, jak to rozpisać w świadectwie pracy (która część to zwykły urlop, a która – urlop niepełnosprawnego).
Zależy to od wniosków urlopowych pracownika. Jeśli wynika z nich, że te 15 dni to był zwykły urlop wypoczynkowy, to tak należy go oznaczyć w świadectwie. Jednak pracownik nie musi deklarować, o który rodzaj urlopu chodzi. Jeżeli więc tego nie wskazał, istnieje dowolność – można wykorzystane 15 dni w całości oznaczyć jako urlop zwykły albo np. 10 dni urlopu zwykłego i 5 dni urlopu dodatkowego.
Nie zaznacza się też w żaden sposób faktu, że pracownik nabywa w danym roku prawo do dodatkowego urlopu (6 dni). Pracodawca rozlicza się po prostu z całego urlopu, jaki przysługuje pracownikowi na dzień ustania stosunku pracy (z 20 lub 26 dni).
Uwaga: po zmianie zasad wydawania świadectw pracy w związku z umowami terminowymi może wystąpić konieczność wydania świadectwa pracy, mimo że stosunek pracy trwa nadal (po 24 miesiącach od zawarcia pierwszej z umów terminowych). W przypadku gdy ustaje jedna z umów terminowych, a strony zamierzają bezpośrednio po niej nawiązać kolejną i podpiszą porozumienie że urlop nabyty w trakcie trwania poprzedniej umowy zostanie wykorzystany w trakcie trwania kolejnej umowy o pracę, przygotowując świadectwo pracy, warto dla bezpieczeństwa ten fakt w nim odnotować (choć przepisy nie nakładają wprost takiego obowiązku).
Podstawa prawna:
- art. 154 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Szymon Sokolik
Zobacz także: