Policjantowi grozi zwolnienie ze służby w sytuacji, gdy częste jego przebywanie na chorobowym przerywane jest jedynie krótkimi okresami obecności w służbie (wyrok NSA z 15 marca 2013 r., I OSK 1033/12).
Funkcjonariusza nie podejmującego służby i nie wykonującego żadnych obowiązków służbowych, w związku z korzystaniem od prawie trzech lat ze zwolnień lekarskich, można zwolnić ze służby. Długotrwała nieobecność policjanta w służbie zakłóca prawidłowe funkcjonowanie wydziału do walki z przestępczością zorganizowaną i powoduje, że obowiązki, które powinien on wykonywać obciążają pozostałych policjantów macierzystej jednostki.
Przełożony policjanta może go zwolnić na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (dalej: u.o.p.). Zgodnie z tym przepisem policjanta można zwolnić ze służby w Policji, w przypadku gdy wymaga tego ważny interes służby.
Warszawski sąd w wyroku z 31 stycznia 2012 r. (II SA/Wa 2008/11) w podobnej sprawie wskazał, że podstawę decyzji w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego stanowi art. 41 ust. 2 pkt 5 u.o.p. Decyzja podejmowana na tej podstawie ma charakter fakultatywny. W takich przypadkach sąd bada wyłącznie zgodność z prawem podjętego rozstrzygnięcia, nie wnikając w jego celowość. Z tego względu kontrola sądowa takich rozstrzygnięć zmierza do ustalenia, czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami. Sam wybór rozstrzygnięcia, dokonywany przez organ na podstawie kryteriów słuszności i celowości, pozostaje już poza granicami kontroli sądowej.
Zdaniem WSA chociaż sam fakt otrzymywania zwolnień nie musi jeszcze przemawiać za koniecznością rozwiązania stosunku służbowego z funkcjonariuszem ze względu na ważny interes służby, to jednak w sytuacji gdy długotrwałe absencje chorobowe przerywane są jedynie krótkimi okresami formalnej obecności funkcjonariusza w służbie, to tego rodzaju postawa policjanta może świadczyć o świadomym obchodzeniu art. 41 ust. 2 pkt 7 u.o.p. Takie zachowanie świadczy o braku zainteresowania dalszym jej pełnieniem i może być postrzegane jako zmierzające jedynie do nabycia uprawnień emerytalnych po 15 latach służby.
NSA natomiast w wyroku z 15 marca 2013 r. (I OSK 1033/12) uznał, że długotrwała absencja policjanta ma wpływ zarówno na organizację, jak i efektywność działania macierzystej jednostki Policji. Przy powszechnie znanej trudnej sytuacji kadrowej całej Policji oraz specyfice zadań nałożonych na tę formację przedłużanie takiego stanu odbywałoby się z ewidentną szkodą dla służby. W tej sytuacji można było uznać, że zachodziła potrzeba skorzystania z instytucji przewidzianej w art. 41 ust. 2 pkt 5 u.o.p. oraz rozwiązania z funkcjonariuszem stosunku służbowego z uwagi na ważny interes służby. Żadne bowiem fakty nie przemawiały za tym, aby w ustalonych okolicznościach sprawy interes skarżącego był ważniejszy od dobra formacji, której był on funkcjonariuszem.
Podstawa prawna: art. 41 ust. 2 pkt 5 i pkt 7 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 z późn. zm.).
Leszek Jaworski
Zobacz także:
