Świadczenie urlopowe zależy od 14 dni wypoczynku

Zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS) pracodawca spoza sfery budżetowej, zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i nietworzący ZFŚS, może wypłacać swoim pracownikom jednorazowo w skali roku świadczenie urlopowe. Podstawowym warunkiem nabycia prawa do takiego świadczenia jest skorzystanie przez pracownika z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. To regulacja nawiązująca do zasady określonej w art. 162 Kodeksu pracy, zgodnie z którą na wniosek pracownika urlop może być podzielony na części. Co najmniej jedna część wypoczynku powinna jednak trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Ta część wypoczynku obejmuje nie tylko dni pracy zatrudnionego, na które pracodawca udziela mu urlopu wypoczynkowego, ale także inne dni, składające się na ciąg kolejnych 14 dni. Będą to więc nie tylko dni urlopu wypoczynkowego, ale także inne dni wolne dla tego zatrudnionego – zgodnie z obowiązującym go systemem i rozkładem czasu pracy (np. dni wolne z tytułu przeciętnie 5-dniowego tygodnia pracy, święta, niedziele, dodatkowe urlopy dla niektórych grup zawodowych lub pracowników niepełnosprawnych, czas wolny udzielony za pracę w dni wolne itp.).

Takiego charakteru nie mają jednak zwolnienia od pracy przysługujące podwładnemu np. na podstawie art. 188 Kodeksu pracy (tzw. opieka nad dzieckiem) oraz wydanych na podstawie Kodeksu pracy przepisów w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania zwolnień od pracy (ślub, zgon i pogrzeb w rodzinie, urodzenie się dziecka, stawienie się na wezwanie organu administracji, sądu itd.).